رویکرد منطقه آسیای جنوب شرقی به استفاده هر چه بیشتر از انرژی‌های تجدیدپذیر

بر اساس گزارشی تحت عنوان " گزارش اقتصاد سبز 2023 آسیای جنوب شرقی" که توسط سه موسسه مطالعاتی منتشر شد، منطقه آسیای جنوب شرقی تا سال 2030 به بیش از 1.5 تریلیون دلار سرمایه‌گذاری انباشته نیاز دارد تا به اهداف کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای دست یابد.

یک مطالعه اخیر نشان داده است که کشورهای آسیای جنوب شرقی برای انجام تعهدات خود در کاهش انتشار گازهای گلخانه ای و باز کردن پتانسیل اقتصادی سبز خود در تلاش هستند. طبق مطالعه مذکور  اندونزی در مقایسه با سایر کشورهای منطقه ممکن است موقعیت خوبی برای استفاده از توسعه انرژی‌های تجدیدپذیر در آینده داشته باشد.

این گزارش که تحت عنوان " گزارش اقتصاد سبز 2023 آسیای جنوب شرقی" که  هفته قبل توسط سه موسسه مطالعاتی معتبرBain & Company، Temasek، GenZero و Amazon Web Services منتشر شد، نشان داد که منطقه آسیای جنوب شرقی  تا سال 2030 به بیش از 1.5 تریلیون دلار سرمایه‌گذاری انباشته نیاز دارد تا به اهداف کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای دست یابد.

 با این حال، استقرار سرمایه سبز و به عبارتی دیگر سرمایه گذاری در طرح های اقتصاد سبز در سال های گذشته کند شده است. بطوریکه در سال 2022 میزان سرمایه گذاری در طرح های انرژی‌های تجدیدپذیر 5.2 میلیارد دلار بوده است که بمیزان 7 درصد کمتر از سال 2021 می‌باشد.

گزارش  مذکور در ادامه خاطرنشان کرد که پروژه‌های انرژی تجدیدپذیر با موانع زیادی روبرو هستند و سرمایه‌گذاران انتظار دارند بیش از 20 درصد بازدهی داشته باشند و دستیابی به چنین بازدهی در محیط اقتصادی حاکم دشوار است. این گزارش نشان می دهد که بیش از نیمی از سرمایه گذاری سبز سال گذشته در سنگاپور و اندونزی بوده است.

 آقای دیل هاردکاسل، رئیس جهانی بازارهای کربن و مدیر مرکز جهانی نوآوری پایداری در شرکت مشاوره Bain & Company، در این خصوص اظهار داشت : " دولت‌های آسیای جنوب شرقی باید ابتدا روی راه‌حل‌های اثبات‌شده برای متعادل کردن تقاضای فزاینده انرژی و در عین حال کاهش انتشار کربن تمرکز کنند».

 در این گزارش آمده است که اندونزی، سنگاپور، تایلند و ویتنام همگی متعهد شده اند تا سال 2030 میزان انتشار گازهای گلخانه ای خود را تا 33 درصد کاهش دهند. بر اساس این گزارش، چهار کشور یاد شده بیش از 80 درصد از انتشار گازهای گلخانه‌ای منطقه را به خود اختصاص داده‌اند که اندونزی بزرگ‌ترین تولیدکننده گازهای گلخانه‌ای است و پس از آن ویتنام، تایلند و مالزی قرار دارند و پیش‌بینی می‌شود که سه کشور اول بعید به نظر می‌رسند که به اهداف کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای در سال 2030 برسند.

 اما بر اساس این گزارش، اندونزی ممکن است بیشترین سود را از هر کشور آسیای جنوب شرقی در اقتصاد سبز داشته باشد، زیرا این کشور دارای برخی از بزرگترین ذخایر نیکل، قلع و خاک کمیاب در جهان است که همگی مواد معدنی ضروری برای تولید باتری‌های قابل شارژ ( لیتیومی) مورد نیاز خودروهای برقی هستند. این کشور همچنین ممکن است این پتانسیل را داشته باشد که در کنار کشورهای کامبوج، لائوس و تایلند، صادرکننده انرژی تجدیدپذیر خالص باشد تا به سایر کشورهای منطقه کمک کند تا تقاضای خود را برآورده کنند و به خودکفایی کل منطقه کمک کند.

 بر اساس این گزارش، اندونزی حدود 3674 گیگاوات ساعت ظرفیت تولید انرژی از منابع انرژی‌های تجدیدپذیر دارد که بسیار فراتر از تقاضای انرژی پیش بینی شده 261 گیگاواتی آن تا سال 2050 است. در ادامه این گزارش آمده است که اندونزی بیشترین فرصت سرمایه‌گذاری را در پروژه‌های حفاظت از جنگل‌های آسیای جنوب شرقی دارد که برای تولید ذخایر کربن برای تجارت کربن مورد نیاز بود، که بالغ بر نیمی از بین 20 تا 30 میلیارد دلار پتانسیل سرمایه‌گذاری سالانه راه‌حل‌های مبتنی بر طبیعت است.

برای جمع بندی میتوان ذکر نمود، علیرغم ظرفیت ها و پتانسیل فراوان در منطقه جنوب شرق آسیا برای استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر بعنوان اقتصاد سبز و برای جایگزینی با سوخت های فسیلی ، ولی  فرآیندهای کند تصویب و قوانین دست و پاگیر، عدم جذابیت مالی و عدم اطمینان قانونی، نه تنها اندونزی بلکه سایر کشورهای منطقه را در تلاش‌های اقتصاد سبز عقب نگه داشته است. سایر مسائل و مشکلات شناخته شده از سوی سرمایه گذاران برای ورد به سرمایه گذاری در اقتصاد سبز شامل هزینه‌های سرمایه بالا، دسترسی محدود به بازار، بازده پایین سرمایه گذاری و جهت گیری مبهم دولتی است. در این خصوص برای اندونزی، چالش‌ها شامل سیاست‌های حفاظت از جنگل‌ها نیز هنوز وجود دارد که از بازنگری‌های پیش‌بینی‌نشده و ناهماهنگی با سیاست‌های دولت آسیب دیده است .

 منطقه آسیای جنوب شرقی با توجه به موقعیت طبیعی و وجود منایع عظیم تولید انرژی‌های تجدیدپذیر همچنان برای تامین انرژی مورد نیاز خود به شدت به سوخت‌های فسیلی وابسته است و برای تغییر به سمت انرژی پاک‌تر به بودجه و سرمایه گذاری‌های کلان  بین‌المللی متکی  می‌باشد.علاوه بر این، منطقه شاهد یک طبقه متوسط در حال ظهور است  که کاهش انتشار گازهای گلخانه ای را به یک کار بزرگ در میان تقاضای رو به رشد انرژی تبدیل نموده است . در این خصوص آقای فردریک تئو، مدیر عامل شرکت سرمایه گذاری GenZero گفت: "همکاری منطقه ای به عنوان کلیدی برای باز کردن پتانسیل کامل یک اقتصاد سبز موثر با ازدحام سرمایه و تخصص لازم برای توسعه کامل فرصت ها در طبیعت، فناوری و بازارهای کربن عمل می‌کند." .

 اندونزی، مانند بسیاری از کشورهای دیگر، به دنبال راه‌هایی برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای و تحقق هدف کربن صفر خود تا سال 2060 است، که شامل قطع تدریجی تولید انرژی از زغال‌سنگ در این کشور با پرداخت یارانه به تولیدکنندگان مستقل برق می‌باشد. این اقدام اندونزی در راستای تعطیلی زودهنگام نیروگاه‌های خود با سوخت زغال سنگ اتخذ شده است اگر چه این موضوع  نیاز به بودجه هنگفت دارد. در این خصوص سال گذشته، این کشور تعهداتی بالغ بر 20 میلیارد دلار از تعدادی از کشورهای توسعه یافته و وام دهندگان خصوصی جهانی از طریق مشارکت انتقال انرژی دریافت کرد.