نفت ، یارانه و امنیت انرژی
اندونزی زمانی تامین کننده بزرگ نفت در جهان بود و صادرات نفت اساسا منبع اصلی درآمد دولت بود اما امروزه بازار داخلی این کشور اهمیت دو چندانی یافته است و بیشتر تولید نفت اندونزی در داخل مصرف می‌شود.
اندونزی زمانی تامین کننده بزرگ نفت در جهان بود و صادرات نفت اساسا منبع اصلی درآمد دولت بود . در دهه 1970 تقاضای محلی زیادی وجود نداشت، بنابراین مشتقات نفتی با قیمت ارزان عرضه می‌شدند در حالی که مازاد آن با سود صادر می‌شد. بنزین ارزان برای مصرف کنندگان اندونزیایی میراث آن دوران است.
در سال 2021، فروش داخلی نفت و گاز پرتامینا به 39.3 میلیارد دلار در مقایسه با 8.3 میلیارد دلار صادرات رسید. بازار داخلی در حال حاضر یک بازار کلیدی است و بیشتر آنچه در اندونزی تولید می‌شود را مصرف می‌کند. این کمی دشوار شده است، زیرا اندونزی کمتر از گذشته تولید می‌کند در حالی که مصرف کنندگان به روزهای نفت فراوان و ارزان عادت کرده اند.
ذخایر نفت اثبات شده اندونزی از 4 میلیارد بشکه در سال 2011 به 2.25 میلیارد بشکه در سال 2021 کاهش یافته است. تولید نفت خام داخلی از 329 میلیون بشکه در سال 2011 به 240 میلیون بشکه در سال 2021 کاهش یافته است. ظرفیت محدود پالایشگاه پرتامینا به این معنی است که این ظرفیت پالایشگاهی محدود شده است. وابستگی بیشتری به واردات دارد و بنابراین نسبت به نوسانات قیمت جهانی انرژی حساس تر است.
همزمان با تشدید جنگ اکراین و تداوم بحران انرژی، راهبرد پرداخت یارانه‌های سوخت بسیار پرهزینه شده است و دولت اندونزی را وادار کرد که قیمت بنزین خود را برای اولین بار در هشت سال گذشته افزایش دهد.
تا کنون در سال جاری، دولت بودجه یارانه را تقریباً سه برابر کرده است - از 207 تریلیون روپیه اندونزی (14 میلیارد دلار) به 502.4 تریلیون روپیه (34 میلیارد دلار) - زیرا هزینه‌های تولید از قیمت های فروش یارانه ای بالاتر رفته است. در واقع، حتی با افزایش بودجه یارانه‌ها، دولت تخمین می زند که هزینه یارانه به 653 تریلیون روپیه (44 میلیارد دلار) حتی در صورت کاهش قیمت نفت خام افزایش می یابد.
اندونزیایی‌ها در نیمه اول سال 2022 تنها نیمی از قیمت واقعی بنزین را - به دلیل تفاوت هزینه‌های تولید توسط دولت - پرداخت کردند. رهبران اندونزی نگران این بوده اند که ممکن است تا 270 میلیون نفر این کشور را از یارانه‌های انرژی کنار بگذارند: یارانه‌های معمول منجر به مصرف بالاتر بنزین نسبت به میانگین جهانی به میزان خیره کننده 13 درصد شده است و قیمت سوخت بر میانگین مصرف خانوارها سنگینی می‌کند.
اندونزی در حال حاضر به دلیل افزایش تقاضا برای صادرات زغال سنگ و سایر سوخت های فسیلی از بحران انرژی سود می‌برد. تراز تجاری مازاد است و جریان درآمد را افزایش می دهد. جریان سرمایه گذاری مستقیم خارجی (FDI) نیز تا حدی در بالاترین حد خود قرار دارد زیرا اندونزی سرشار از منابع معدنی لازم برای انتقال انرژی است - به ویژه هیدروژن و نیکل که کلید باتری‌های خودروهای الکتریکی هستند. جریان درآمد حاصل از این شرایط تجاری مطلوب باید بخشی از کاهش قدرت خرید مورد انتظار از افزایش قیمت سوخت را جبران کند.
اندونزی میدان‌های نفت و گاز وسیعی دارد ولی این کشور نتوانسته است به خودکفایی سوخت برسد. با این حال، در حال حاضر، همچنان به نوسانات بازار جهانی انرژی وابسته خواهد بود.