نگاهی به وضعیت اشتغال و بیکاری در اندونزی

اندونزی با حدود 271 میلیون نفر (دسامبر 2020)، چهارمین کشور پرجمعیت جهان (پس از چین ، هند و ایالات متحده) است. این کشور از جمعیتی جوان برخوردار است است و حدود نیمی از کل جمعیت زیر 30 سال سن دارند. ترکیب این دو ویژگی نشان می دهد که اندونزی در حال حاضر دارای نیروی کار بزرگی است. در آینده این جمعیت بیشتر خواهد شد و بنابراین بسیار مهم است که ایجاد شغل در بزرگترین اقتصاد آسیای جنوب شرقی افزایش یابد.

با بیش از یک دهه رشد ، اقتصاد اندونزی توانسته است نرخ بیکاری این کشور را به سمت یک روند نزولی ثابت سوق دهد. اما، از آنجایی که سالانه حدود دو میلیون اندونزیایی وارد نیروی کار می‌شوند، برای دولت اندونزی ایجاد شغل چالش برانگیز خواهد بود تا بازار کار بتواند این گروه از تازه واردان را جذب کند.

مناطق روستایی و مناطق شهری در اقتصاد اندونزی دارای دو محیط متفاوت در مفهوم  اشتغال و بیکاری هستند. بین 55 تا 65 درصد از اشتغال در اندونزی را می‌توان غیر رسمی نامید. امروزه حدود 80 درصد از این اشتغال غیررسمی در مناطق روستایی کشور به ویژه در بخش های ساختمانی و کشاورزی متمرکز شده است. استخدام در بخش غیررسمی مستلزم خطرات خاصی است زیرا کارگران بخش غیررسمی معمولاً درآمدهای پایین‌تر و ناپایدار دارند و به حمایت و خدمات اولیه دسترسی ندارند.

وقتی نگاهی به بیکاری شهری در مقابل روستایی در اندونزی بیندازیم، می‌بینیم که بیکاری در مناطق شهری این کشور به طور قابل توجهی بیشتر از مناطق روستایی است. همچنین جالب توجه است که شکاف بین بیکاری شهری و روستایی در چهار سال گذشته افزایش یافته است زیرا بیکاری روستایی با سرعت بیشتری نسبت به بیکاری شهری کاهش یافته است. توضیح این موضوع این است که بسیاری از روستاییان در جستجوی فرصت های شغلی به شهرها مهاجرت می‌کنند.

یکی از ویژگی‌های اندونزی این است که نرخ بیکاری برای افراد بین 15 تا 24 سال بالاترین میزان است که بسیار بالاتر از میانگین ملی این کشور است. دانش‌آموزان تازه فارغ‌التحصیل از دانشگاه‌ها ، مدارس فنی و حرفه‌ای و دبیرستان‌ها در یافتن جایگاه خود در نیروی کار ملی با مشکل مواجه هستند. تقریباً نیمی از کل کارگران اندونزی فقط دارای مدرک تحصیلی ابتدایی هستند. هرچه مدرک تحصیلی بالاتر باشد، سهم آن نسبت به نیروی کار اندونزی کمتر است. با این حال ، در سال‌های اخیر ، روند متفاوتی قابل مشاهده است : سهم دارندگان مدرک تحصیلات عالی افزایش می‌یابد، در حالی که سهم کسانی که به مدرسه ابتدایی رفته‌اند کاهش می‌یابد.

اشتغال آسیب پذیر (کارگران بدون حقوق و کارگران به حساب خود) برای مردان و زنان در اندونزی نسبت به کشورهای توسعه یافته و همتایان منطقه ای نسبتاً زیاد است. برای مردان اندونزیایی این رقم حدود 60 درصد از کل نیروی کار مردان کشور در طول دهه گذشته بوده است ، در حالی که این رقم برای زنان حدود 70 درصد است. اکثر افرادی که در رده مشاغل آسیب پذیر قرار می‌گیرند به بخش غیررسمی تعلق دارند.

آمار اشتغال و بیکاری در پساکرونا

بنابر گفته وزیر هماهنگی امور اقتصادی اندونزی سیاست های اقتصادی دولت در راستای اجرای برنامه‌های کاهش بیکاری است. وی افزود ؛ تعداد بیکاران از 7.1 میلیون نفر در سال 2019 به 9.77 میلیون نفر در سال 2020 به دلیل همه گیری کووید-19 افزایش یافته است. وزیر بهداشت تصریح می‌کند که 29.12 میلیون نفر از جمعیت در سن کار تحت تأثیر این همه گیری هستند. یکی از اقدامات دولت دولت اندونزی برای مهار بیکاری، برنامه کارت پیش از اشتغال است. در سال 2021 ، این برنامه 18.13 تریلیون روپیه را بین 5.96 میلیون نفر توزیع کرد.

نرخ بیکاری تا اوت 2021 به 6.49 درصد کاهش یافته بود. یک سال قبل در اوت 2020، 9.77 میلیون نفر یا 7.07 درصد بیکار بودند. این تعداد در آگوست 2021 به 9.1 میلیون نفر کاهش یافت. آمار نرخ بیکاری در اندونزی را از سال 1999 تا 2020 نشان می دهد. در سال  2020 ، نرخ بیکاری تقریباً 4.11 درصد بود.

نرخ بیکاری در سه ماهه اول سال 2022 از 6.49 درصد در سه ماهه مشابه سال قبل به 5.83 درصد کاهش یافت. تعداد افراد بیکار 0.35 میلیون نفر کاهش یافت و به 8.4 میلیون نفر رسید. در همان زمان ، تعداد شاغلان با 4.55 میلیون نفر افزایش به 135.61 میلیون نفر، بیشتر در بخش کشاورزی و سایر خدمات بیشترین کاهش (0.51- واحد درصد) را گزارش کردند. در همین حال ، نرخ مشارکت نیروی کار از 68.08 درصد در سال گذشته به 69.06 درصد افزایش یافت. میزان دستمزد در بخش صنایع در ماه مارس 2022 ، 2,849,199 نسبت به ماه مارس سال قبل 2,659,274 روپیه در ماه (حدود 195 دلار) بود.