وضعیت خدمات حمل و نقل عمومی در اندونزی

در این مطلب نگاهی به وضعیت حمل و نقل عمومی و زیر ساخت های این حوزه در کشور اندونزی شده است.

الف) خدمات حمل و نقل عمومی

دسترسی به حمل و نقل عمومی از مشخصه‌های رفاه جامعه به شمار می رود. این حمل و نقل شامل حمل افراد و بار می‌شود. همزمان با بهبود وضعیت راهها، توسعه تسهیلات حمل و نقل برای مردم بویژه در مناطق روستایی و مرزی نیز می‌بایست در دستور کار دولت ها قرار گیرد. به عنوان نمونه در بخش کشاورزی توسعه تسهیلات حمل و نقل موجب دسترسی عموم کشاورزان به حمل محصولات تولیدی خود بدون اتکا به واسطه‌ها و تعاونی‌ها می‌شود که سود بیشتری را عاید کشاورزان می نماید.

در اندونزی خدمات حمل و نقل از طریق شبکه اتوبوسرانی برای دورافتاده ترین مناطق نیز در نظر گرفته شده است. بر اساس فرمان ریاست جمهوری در مورد تعیین مناطق محروم برای سال های 2020-2024، به ویژه در شرق اندونزی، مناطق توسعه نیافته بر اساس شرایط اقتصادی، منابع انسانی، امکانات و زیرساخت ها، ظرفیت مالی، دسترسی و ویژگی‌های منطقه ای دسته بندی شده اند.

در برنامه دولت برای سال 2023، شبکه جاده ای برای خدمات اتوبوسرانی به تعداد 327 مسیر و تعداد  وسائل نقلیه 597 دستگاه افزایش خواهد داشت. از این میزان جزیره سوماترا 53 مسیر و 121 اتوبوس، جزیره جاوه 34 مسیر و 66 اتوبوس، جزیره کالیمانتان 34 مسیر و 64 اتوبوس، جزیره سولاوسی 46 مسیر و 103 اتوبوس، جزیره پاپوآ 79 مسیر و 102 اوتوبوس، جزیره بالی و نوسا تنگگارا 50 مسیر و 98 اتوبوس و جزیره مالوکو 32 مسیر و 43 دستگاه اتوبوس را به خود اختصاص خواهند داد.

در این بین استان جاوه مرکزی کمترین مسیر اتوبوسرانی را دارد (فقط 1 مسیر)، در حالی که استان پاپوآ با 38 مسیر، بیشترین تعداد مسیر را دارا می‌باشد. طولانی ترین مسافت نیز مربوط به مسیر آمبون به توتوک تولو در استان مالوکو است که طول آن 596 کیلومتر است و طی کردن آن حدود 36 ساعت طول می‌کشد.

قطار شهری جاکارتا که با نام KRL شناخته می‌شود یکی از پرکاربرد ترین وسایل حمل و نقل عمومی در جاکارتا است. این قطار شهری در اختیار شرکتی با نام PT Kereta Commuter Indonesia زیرمجموعه راه‌آهن ملی اندونزی است و روزانه بیش از یک میلیون نفر از این قطار برای تردد در سطح شهر جاکارتا استفاده می‌کنند.

ب) وضعیت جاده‌های اندونزی

مطابق آخرین داده‌های مرکز آمار اندونزی تا پایان سال 2021 طول شبکه جاده‌های شهری 446,787 کیلومتر، طول جاده‌های بین شهری 54,557 کیلومتر و طول جاده‌های بین استانی 47071 کیلومتر بوده است. از نظر منطقه ای، استان جاوه شرقی با 42,422 کیلومتر، سوماترای شمالی با 40,910 کیلومتر، سولاوسی جنوبی با 30,644 کیلومتر، جاوه مرکزی با 30,819 کیلومتر و جاوه غربی با 28,218 کیلومتر بیشترین شبکه راه را در اندونزی دارند.

بر اساس مصوبه سال 2022 وزارت مسکن و امور عام المنفعه شبکه سراسری راه‌های بدون عوارض 47,763 کیلومتر افزایش خواهد یافت که شامل 27,320 کیلومتر شبکه راه‌های اصلی و 20,442 کیلومتر راه‌های فرعی است. همچنین شبکه جاده‌ای با عوارض فعلی 2460 کیلومتر افزایش خواهد یافت که شامل سوماترا (672 کیلومتر)، جاوه (1632 کیلومتر)، کالیمانتان (97 کیلومتر)، بالی (10 کیلومتر) و سولاوسی (48 کیلومتر) است.

ج) جاده‌های آسیب دیده

معضل جاده‌های آسیب‌دیده و نیازمند تعمیر همواره از یکی از دغدغه‌های دولت اندونزی بوده است، اما تا کنون اقدام قابل توجهی در این زمینه انجام نشده است. نامناسب بودن زیرساخت شبکه راهها بر هزینه‌های لجستیکی تأثیر می‌گذارد، با افزایش خطر تصادفات جان افراد تهدید می‌شود و موجب افزایش ترافیک و تاخیر در حمل و نقل و ارائه خدمات می‌گردد.

بر اساس آمار موجود 52 درصد از جاده‌های محلی اندونزی به عنوان "آسیب دیده" طبقه بندی شده اند و در سال 2023 دولت مبلغ 32.7 تریلیون روپیه (حدود 2/2 میلیارد دلار) برای تعمیر و بازسازی جاده‌ها اختصاص داده است و پیش بینی نموده است با تخصیص این بودجه از سوی دولت مرکزی مشکلات و خسارات جاده ای برطرف شود.

بر اساس گزارش مرکز آمار اندونزی (BPS) در سال 2021، طول جاده‌های آسیب‌دیده این کشور 174,298 کیلومتر یعنی حدود 32 درصد کل شبکه جاده‌ای 546,116 کیلومتری اندونزی بوده است. مطابق این گزارش 139,174 کیلومتر از جاده‌های اندونزی دارای وضعیت متوسط، 87,454 کیلومتر در وضعیت آسیب دیده و 86,844 کیلومتر به شدت آسیب دیده هستند.

لازم به ذکر است برای اجرای برنامه دولتی شبکه جاده ای و خدمات اتوبوسرانی در بودجه سال 2023 مبلغ 177.4 میلیارد روپیه (حدود 11 میلیون دلار) در نظر گرفته شده است که تنها برابر با یک دهم یارانه خط قطار شهری جاکارتا می‌باشد و با توجه به تعدد طرح های معرفی شده ناکافی به نظر می رسد.

رئیس جمهور اندونزی اخیراً اظهار داشت که با وجود اینکه دولت در چند سال گذشته وسایل حمل و نقل عمومی را گسترش داده است، توسعه حمل و نقل عمومی در جاکارتا 30 سال تاخیر دارد. این امر باعث ازدحام در سراسر پایتخت شده است زیرا مردم استفاده از وسایل نقلیه شخصی خود را به سوار شدن به وسایل حمل و نقل عمومی ترجیح می دهند. بر اساس فرمان شماره 55 سال 2019 رئیس جمهور اندونزی، وزارت حمل و نقل اندونزی موظف به حمایت از حمل و نقل توسط وسائل نقلیه عمومی‌شده است و بر این اساس تا سال 2030 در برخی از شهرها و تا سال 2045 خدمات حمل و نقل عمومی‌با وسائط نقلیه برقی در سرتاسر اندونزی ارائه خواهد شد.

اندونزی در حال آماده شدن برای افتتاح نخستین خط ریلی پرسرعت خود می‌باشد. فاز نخست این پروژه جاکارتا را به باندونگ (مرکز استان جاوه غربی) متصل می‌کند و بخشی از خط ریلی 750 کیلومتری است که چهار استان واقع در جزیره جاوه را به یکدیگر متصل خواهد کرد. این قطار پرسرعت که مسافت 3 ساعته کنونی بین دو شهر جاکارتا و باندونگ را به 40 دقیقه کاهش می دهد، بخشی از پروژه یک کمربند یک راه چین (BRI) است.

فاز نخست پروژه خط ریلی مذکور تا کنون 90 درصد پیشرفت فیزیکی داشته است. واگن‌های قطار این پروژه توسط چ CRRC Qingdao Sifang طراحی و ساخته شده است. عملیات اجرای این فاز در سال 2016 آغاز شد و انتظار می رفت که تا سال 2019 تکمیل شود؛ اما به دلیل اختلافات مربوط به خرید زمین و مسایل زیست محیطی تا کنون به تعویق افتاده است. بر اساس پیش بینی وزارت حمل و نقل اندونزی این فاز تا ماه ژانویه 2024 به بهره برداری خواهد رسید.