روند توسعه خودروهای برقی در آسه آن

در چند سال گذشته، اتحادیه کشورهای جنوب شرقی آسیا تلاش نموده اند همگام با دیگر کشورهای پیش رو، به تولید و استفاده از خودروهای برقی اقدام نماید. این منطقه ظرفیت تبدیل شدن به یک مرکز جهانی برای ایجاد و تولید تولید خودروهای برقی را از خود نشان داده است به گونه ای که انتظار می رود ارزش بازار خودروهای برقی از 860 میلیون دلار در سال 2023 به 3.54 میلیارد دلار تا سال 2028 افزایش یابد.

کشورهای آسه آن به لحاظ زیر ساخت های ضروری و منابع  طبیعی دارای اهمیت قابل توجهی هستند؛ آنان قابلیت های صنعتی مورد نیاز برای تولید طیف وسیعی از اجزای EV از جمله تراشه‌ها، قطعات الکترونیک و باتری را دارند و این عوامل مزایای رقابتی را در مقایسه با سایر مناطق جهانی در اختیار کشورهای منطقه قرار می دهد. برای مثال، نیکل یک ماده معدنی ضروری در ساخت خودروهای الکتریکی است و برای تولید باتری این خودروها مورد نیاز است. اندونزی دارای بزرگترین ذخایر نیکل در جهان است و در سال 2022 با استخراج 1.6 میلیون تن متریک مقام نخست جهان را در تولید این فلز داشته است.  فیلیپین دومین نیکل بزرگ جهان را دارد به طوری که در سال 2022 حدود 330 هزار تن نیکل استخراج نموده است.

فراتر از قابلیت های صنعتی و استخراج مواد لازم برای خودروهای برقی، سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌ها و اجرای استانداردهایی که موجب پذیرش خودرو توسط مشتریان شود نیز برای توسعه محیط کسب و کار  انعطاف پذیر جهت تولید و ترویج خودروهای الکتریکی، بسیار مهم هستند.

محیط مناسب، مجموعه وسیعی از عناصر شامل زیرساخت های ضروری برای شارژ و نگهداری، اجزای مختلف مورد نیاز وسایل نقلیه، استانداردها و مقررات برای اطمینان از ایمنی هماهنگی بخشها و منابع انرژی خودروها است. کارایی این سیستم به هم پیوسته به عوامل متعددی بستگی داردکه مهم ترین آن‌ها عبارتند از: سیاست های فعالانه دولت که محیط دائمی‌برای تقاضای ثابت مصرف‌کننده آگاه و مقتصد را ایجاد نماید و همچنین اعتبار و تعهد صنعت خودروسازی به نوآوری و سرمایه گذاری در فناوری‌ها خودروهای برقی که برای رضایت مشتری و پویایی بازار را تداوم می‌بخشد.

با این وجود چالش‌های پیش روی آسه آن برای افزایش سهم اتحادیه در زنجیره ارزش جهانی خودروهای الکتریکی همچنان وجود دارد. برخی کشورهای منطقه با اخذ فناوری تولید خودروهای الکتریکی، به پیشرفت هایی نائل شده اند، اما سایرین هنوز در مراحل اولیه خود هستند. این وضعیت می‌تواند مانع یکپارچگی اتحادیه در تولید در خودروهای الکتریکی در مقیاس جهانی شود. موضوعی که اشاره شد، بسیار اهمیت دارد زیرا در سطح جهانی، رقابت شدیدی در زنجیره تامین این خودروها وجود دارد و برگ برنده آسه آن فقط بکارگیری منابع و ظرفیت های خود به صورت منسجم است. در عین حال کشورها باید بدانند که استفاده از خودروهای الکتریکی به معنای گسترده تر کربن زدایی و گذر به انرژی پاک نیست بلکه این فرایند خود بخشی از انتقال به سوی انرژی‌های پاک و تجدید پذیر است.

کشورهای منطقه در حال حاضر در حال گذار از خودروهای سوخت فسیلی به خودروهای  الکتریکی هستند و در این مسیر تعهدات بین المللی آنان همانند کنوانسیون سازمان ملل متحد در مورد تغییرات آب و هوا و موافقتنامه پاریس از جمله انگیزه‌های آنان به شمار می روند. انگیزه دیگر آنان برکنار ماندن از نوسانات قیمت سوخت نهای فسیلی در نتیجه تنش های منطقه ای موثر در قیمت نفت است. به رغم  تلاش‌های زیاد، آسه با مانع بزرگی روبروست و آن عدم وجود زیر ساخت های کافی برای شارژ وسایل الکتریکی است.

در میان کشورهای منطقه تایلند 9694 جایگاه ایجاد نموده است؛ در ویتنام بنا به آمارهای رسمی 150هزار نقطه شارژ ساخته شده و پیش بینی می‌شود تا سال 2025 اندونزی 6318 جایگاه ایجاد نماید. مالزی هم125 هزار ایستگاه را تا سال 2030  هدف گذاری کرده است؛ فیلیپین هم قصد دارد 2هزار ایستگاه را تا پایان سال  2030 تجهیز نماید.

طبق گزارشی که از سوی موسسه Mordor Intelligence در سال 2022 منتشر شد، ارزش بازار خودروهای برقی آسه آن نزدیک به 500 میلیون دلار در سال 2021 بود و پیش بینی شده که تا سال 2027 این رقم به 2.7 میلیارد دلار افزایش یابد.

چالش های فراروی توسعه زیرساخت های خودروهای الکتریکی:

1- زیرساخت ناکافی شارژ : منطقه از نظر استقرار شبکه ای جامع و قابل دسترس از ایستگاه‌های شارژ به شدت دچار کمبود است. زیرساخت شارژ در جنوب شرقی آسیا عمدتاً در مناطق شهری قابل مشاهده هستند و در مناطق روستایی محدودند. چنین وضعیتی مانع رشد بازار خودروهای برقی می‌شود.

2- هزینه بالا برای تولیدکنندگان: در حالی که تصور می‌شود در بلند مدت خودرو برقی مقرون به صرفه تر باشد؛ هزینه‌های اولیه ایجاد زیرساخت قابل توجه است. این امر وضعیتی متناقض ایجاد می‌کند زیرا تولید کننده منتظر تقاضای بازار خواهد بود تا برای زیر ساخت هزینه کند و مشتری هم منتظر است تا خودرو مقرون به صرفه به او فروخته شود. اگر بازگشت سرمایه با تقاضای پایین بازار نامشخص باشد- به ویژه در کشورهای کم درآمد - جذب سرمایه گذار هم دشوار است.

3- محدودیت های ظرفیت فنی: شارژ سریع یک فناوری نسبتا جدید است که دنیای خودروهای الکتریکی را متحول می سازد اما شارژرهای سریع- DC- هم گران هستند و هم به مجموعه ای که نیازمند طراحی زیرساختی قوی است نیاز دارند. پیش بینی می‌شود تا سال 2030، کشورهای آسه آن در مجموع به 40 هزار دستگاه شارژ DC نیاز خواهند داشت. هر چند این فناوری حایز اهمیت است اما استفاده کم از آن توسط مشتریان می‌تواند منجر به سودآوری ضعیف جایگاه داران شود. شارژ سریع به هزینه‌های اولیه و کارهای عمومی و برق قابل توجهی نیاز دارد و لازم است تجهیزات شبکه برق ارتقاء یابند.

4- ناسازگاری سیستم ها: این مساله نه تنها شامل زیرساخت شارژ محدود است، بلکه قابلیت هماهنگی را نیز شامل می‌شود. چالش هایی مانند تفاوت در سیستم های شارژ و گزینه‌های پرداخت و همچنین محدودیت های شبکه‌های جاده ای می‌توانند به شدت مشکل ساز شوند.