ناامنی مزمن غذایی جنوب صحرای آفریقا در میان تغییرات آب و هوایی
صندوق بین المللی پول در وب سایت خود گزارشی در مورد ناامنی مزمن غذایی در جنوب صحرای آفریقا منتشر نموده است که بخش هایی از آن به شرح زیر ارائه می گردد.
تغییرات اقلیمی ناامنی غذایی را در سراسر جنوب صحرای آفریقا تشدید میکند، جایی که جنگ روسیه و اوکراین و بیماری همه گیر کرونا نیز بر کمبود مواد غذایی و قیمت های بالا می افزاید. رویدادهای اقلیمیکه محصولات را از بین میبرد و حمل و نقل مواد غذایی را مختل میکند، به طور نامتناسبی در این منطقه رایج است. یک سوم خشکسالیهای جهان در جنوب صحرای آفریقا رخ می دهد و اتیوپی و کنیا یکی از بدترین خشکسالیهای حداقل چهار دهه اخیر را تحمل میکنند. کشورهایی مانند چاد نیز به شدت تحت تاثیر بارانهای سیل آسا و سیل قرار گرفته اند.افزایش فقر و سایر هزینههای انسانی با اثرات آبشاری اقتصاد کلان، از جمله رشد اقتصادی کندتر ترکیب میشود.
عرضه و قیمت مواد غذایی بهویژه در برابر تغییرات اقلیمی در آفریقای جنوب صحرا به دلیل عدم انعطاف پذیری در برابر رویدادهای اقلیمی، وابستگی به واردات مواد غذایی و مداخله بیش از حد دولت آسیبپذیر است.
اکثر مردم در جوامع کشاورزی و ماهیگیری روستایی زندگی میکنند که نمیتوانند زیرساخت هایی را برای محافظت در برابر آب و هوای نامطلوب تهیه کنند. به عنوان مثال، آنها برای آبیاری محصولات خود به باران وابسته هستند و کمتر از 1 درصد از زمینهای قابل کشت به آبیاری مجهز است.
تولید مواد غذایی داخلی حساس به آب و هوا منجر به وابستگی شدید به واردات میشود که حدود 85 درصد آن از خارج از منطقه تامین میشود. در حالی که واردات مواد غذایی میتواند مانعی برای شوک های داخلی ایجاد کند، تورم ناشی از شوک های آب و هوایی در مناطقی که واردات انجام میشود میتواند به مصرف کنندگان منتقل شود. به طور مشابه، رویدادهای آب و هوایی که هزینه حمل و نقل را افزایش می دهند نیز به مصرف کنندگان منتقل میشوند. هزینههای بالای واردات مواد غذایی میتواند ذخایر خارجی را از بین ببرد و بر نرخ ارز تاثیر بگذارد و به افزایش سریع قیمت ها کمک کند.
در برابر این پس زمینه، دولت ها اغلب سعی میکنند با مداخله در تولیدات کشاورزی و توزیع مواد غذایی این امر را جبران کنند. اما مداخلات غیر هدفمند میتواند ناکارآمد باشد و بر بودجههای ملی تأثیر بگذارد، قیمتهای مواد غذایی را متورم کند، مانع رقابت شود و عملکرد تولید محصول را کاهش دهد. به عنوان مثال، کنترل قیمت ها و فرآیندهای نظارتی متعدد و طولانی با بی انگیزه کردن تولید، ذخیره سازی و تجارت مواد غذایی به کمبود کمک میکند. به طور مشابه، یارانه برای کود و بذر باعث استفاده بیش از حد و سرکوب تنوع محصول میشود.
افزایش هزینهها -
تورم مواد غذایی در کشورهای جنوب صحرای آفریقا در سال های اخیر افزایش یافته است. لذا مشارکت هدفمند دولت ها مانند حمایت از تحقیق و توسعه در ایجاد تاب آوری و بهره وری کشاورزی، در میان محدودیت های تامین مالی و ظرفیت، اولویت بندی سیاست ها در مورد سیاست هایی که به بهترین نحو از فقرا محافظت میکنند، کلیدی خواهد بود.
سیاست های مالیاتی و مالی
- حفاظت از تولید و توزیع مواد غذایی در برابر رویدادهای آب و هوایی با زیرساخت های مقاوم در برابر آب و هوا آغاز میشود. این نوع سرمایه گذاری دولتی هم چنین باعث ایجاد شغل میشود و میتواند سرمایه گذاری خصوصی را تسریع کند. به عنوان مثال، انرژی خورشیدی را در نظر بگیرید که آبیاری، دسترسی به آب و کنترل دما را برای ذخیره سازی مواد غذایی تسهیل میکند.
- دیجیتالی شدن نیز بسیار مهم است. این به کشاورزان امکان دسترسی به سیستمهای هشدار اولیه و بانکداری تلفن همراه و هم چنین پلتفرمهایی را برای خرید کود، بذر یا فروش محصولات میدهد و به اتصال تولیدکنندگان کوچک به فروشندگان بزرگ کمک میکند.
- انتقالهای نقدی اجتماعی هدفمند و گسترده به مردم کمک میکند پس از شوکهای آب و هوایی، غذا بخرند و خود را بازسازی کنند. آنها هم چنین به خانوادهها و مشاغل کوچک اجازه می دهند تا در تجهیزات و فناوری مقاوم سازی سرمایه گذاری کنند. با ارائه کنترل شده حمایت هایی که مردم دریافت میکنند، این انتقال های نقدی در مهار نابرابری موثرتر از یارانههای کشاورزی است.
- دسترسی به منابع مالی از بازارهای خصوصی میتواند نقشی مشابه کمک های اجتماعی ایفا کند. افزایش آن مستلزم توسعه بازارهای مالی است که میتواند زمان بر باشد. در این دوره، مشارکت های مالی خرد یا مشارکت های دولتی-خصوصی میتواند به تامین اعتبار برای افرادی که در حال حاضر از طریق بانک ها به این اعتبارات دسترسی ندارند، کمک کند.
اصلاحات ساختاری مقرون به صرفه
حفاظت از فقرا - زیرساختهای انعطافپذیر، نقل و انتقالات نقدی و وامگیری آسانتر از فقرا محافظت میکنند، زمانی که شوکهای آب و هوایی باعث ناامنی غذایی میشوند. (افزایش نابرابری شهری/روستایی پس از شوک).
- آزادسازی تجارت و تنوع واردات میتواند به ثبات عرضه و قیمت غذا در منطقه کمک کند. برای مثال، برداشتهای بزرگ ذرت زامبیا، اگر ممنوعیت صادرات این محصول نبود، میتوانست به جبران کمبودها در سایر نقاط جنوب آفریقا کمک کند.
- دسترسی به بازارهای بزرگتر میتواند سرمایه گذاری در شبکههای تولید کشاورزی را تشویق کند. هم چنین میتواند به گسترش دانش - مانند نحوه کاشت محصولات مقاوم در برابر خشکسالی - کمک و رقابت را تحریک کند. یکی از گام های مثبت در این راستا، موافقت نامه تجارت آزاد قاره آفریقا میان 54 کشور است که اکثر کالاها و خدمات را پوشش می دهد.
- سازمانهای تولیدکننده توانمند میتوانند به جوامع کشاورزی آسیبپذیر از آب و هوا دسترسی پیدا کنند. این امر به گسترش فناوریهای جدید مانند دستگاههای دیجیتال کنترل آفات و دانههای پرمحصول که گرما و خشکسالی را تحمل میکنند، کمک میکند و آموزش سازگاری با آب و هوا و اطلاعات بازار را بهبود میبخشد. تجمیع تولید و فروش مستقیم به مصرف کنندگان میتواند به افزایش قدرت مذاکره کمک کند که به نوبه خود هزینههای ذخیره سازی را کاهش می دهد، قراردادها را طولانی تر میکند، حاشیه سود را افزایش می دهد و دسترسی به بازارهای جدید را باز میکند.
- با سادهسازی و هدفگذاری بهتر مقررات، دولتها میتوانند به کشاورزان در ایجاد انعطافپذیری کمک کنند. به عنوان مثال، مقررات مناسب مصرف آب، هزینههای کشاورزان را برای ایجاد و گسترش سیستم های آبیاری کاهش می دهد. در همین راستا، ثبت کارآمد بذر، مانند کنیا، عرضه بذر و دسترسی به بذرهای مقاوم را چند برابر میکند. در نهایت، الزامات آزمایش، برچسبگذاری و ثبت کود به کشاورزان کمک میکند تا به کودهای بدون آلاینده مناسب برای شوکهای آب و هوایی خاص، خاک و محصولات کشاورزی دسترسی داشته باشند.
تامین مالی، توسعه ظرفیت و انتقال فناوری و دانش کلیدی برای حمایت از سیاست های ذکر شده در بالا خواهد بود. با افزایش بدهیها و محدودیتهای افزایش مالیات، کشورهای جنوب صحرای آفریقا به کمکهای بلاعوض و تسهیلات مالی نیاز خواهند داشت. شرکای توسعه هم چنین میتوانند از تحقیقات ایجاد تابآوری حمایت و سواد اقلیمی و مالی را تبلیغ کنند.
https://www.imf.org/en/Blogs/Articles/2022/09/26/africa-food-prices-are-soaring-amid-high-import-reliance