مسیری برای بازگشایی اقتصاد در آمریکا

موسسه بروکینز اخیرا گزارشی از یک میزگرد تحت عنوان : مسیری برای بازگشایی اقتصاد در آمریکا، چگونه جان و زندگی مردم را نجات دهیم به چاپ رسانده است که برگردان این گزارش حاوی نقطه نظرات تحلیلگران مؤسسات پژوهشی و مطالعاتی ایالات متحده در ارتباط با اثرات همه گیری ویروس کرونا در این کشور به شرح ذیل ارائه می‌گردد.

خانم جنیفر نوزو از مرکز امنیت بهداشتی دانشگاه جان‌هاپکینز:

الان کجا هستیم در ارتباط با کرونا و به چه سمتی می رویم. این یک فرایند پویا و در حال یادگیری هستیم. اکنون ۶.۳ میلیون مبتلا به کرونا ثبت شده است. ۱۸۸ کشور دچار شده اند و قادرند که تست کرونا بگیرند. آمریکا بیشترین آمار مبتلا را داشته با ۱.۸ میلیون نفر و بیش از ۱۰۵ هزار فوتی. تعداد موارد جدید در سراسر آمریکا اخیرا افزایش نیافته است. تعداد موارد جدید در حال افزایش است در برخی از ایالات مید وست. اینها در ایالات کم جمعیت هستند اما امکانات نیز در آنجا محدود است. آزمایش فرایندی است که طی آن فرد مبتلا تشخیص داده می‌شود. اما تست محدود است. اما کمک می‌کند که افراد مبتلا جدا سازی شوند و منتقل نکنند. در دانشگاه جان‌هاپکیننز یک ابتکار آزمایش راه انداختیم. اکنون آمریکا بیشترین تعداد آزمایش را انجام داده است. اما درصد پاسخهای مثبت در آزمایشهای انجام شده زیاد بوده است. شرط بازگشایی ثبات تعداد مبتلایان در حد ۵ درصد برای دو هفته است. بیشتر ایالات که در حال بازگشایی هستند هنوز این شرط را را رعایت نکرده اند. در ۲۶ ایالات تعداد آزمایشهای مثبت بسیار بالاست. لذا این مایه نگرانی است. کارهایی که اکنون انجام می‌شود مثل فاصله گذاری اجتماعی صرفا برای توقف گسترش است. به محض اینکه فاصله گذاری اجتماعی برداشته شود تعداد مبتلایان افزایش می یابد. مدلهای زیادی برای ارزیابی پیامدهای آتی است. بر اساس یک مدل مورد استفاده افراد بالا ۶۵ سال سه چهارم مرگ و میر را شامل می‌شوند. خانه‌های سالمندان یک سوم تلفات را داشته اند. افریقایی تبارها و لاتین تبارها بیشتر مبتلا شده و فوتی داشته‌اند. پاندامیک به سه صورت قربانی می‌گیرند: یکی افرادی که توسط ویروس کشته می‌شوند. دوم کسانی که به دلیل بیماری دیگر در اثر کرونا درمان نمی‌شوند مثل مبتلایان به سرطان و ... سوم کسانی که در اثر هزینه‌های اقتصادی دچار مشکل می‌شوند یا دست به خودکشی میزنند و دچار مشکل سلامتی می‌شوند.

 

چشم انداز آینده:  تجربه نروژ و سوئد نشان می دهد که سیاستهای اجتماعی مهم است. دنبال کردن تماسها و مشخص کردن افراد مبتلا بسیار مهم است اما نیاز به آموزش نیرو دارد. کره جنوبی از نظر پاسخ سریع، جداسازی و آزمایش گسترده مشهور شده است. و تعداد مبتلایان را به صورت موثر کاهش داده و لذا محدودیتها را کاهش دادند. اما مجددا تعداد مبتلایان افزایش یافت در کلابهای شبانه و مشروب فروشی‌ها. لذا تا واکسن کافی تولید نشود باید برخی محدودیتها حفظ شود. با توجه به محدودیت امکانات در بسیاری کشورها، چشم انداز آینده نگران کننده است. بسیاری باید میان احتمال ابتلا به کرونا و تامین نیاز خانواده دست به انتخاب بزنند.

 

جان آلن: برخی ایالات در حال بازگشایی هستند. آیا واقعا آماده بازگشایی هستیم؟

 مولی کیندر: موضوع من کارگرانی هستند که ضروری است  کار کنند. مثل کارگران شاغل در حوزه حمل و نقل، فروشگاه‌های بهداشتی و ... آنها به اندازه کافی وسایل مراقبتی ندارند. آنها اعتراض می‌کنند و درخواست حمایت دارند. آنها خود و خانواده شان را به خطر می اندازند. آشپزها، پرستارها، آنها با استرس و ناامیدی مواجه اند. چون نگران خود و خانواده هستند. کارفرمایان آنها تلاش کافی برای مراقبت از آنها به عمل نمی آورند. به نظرم دولت فدرال تلاش کافی برای حمایت از آنها به عمل نیاورده است. قربانی در میان این گروه زیاد بوده است.

 

دیوید وسل: به اندازه کافی آزمایش انجام نداده ایم. ما در مرحله اول بازگشایی هستیم. و با اعتراضات مواجهیم. بسیار دشوار است که همزمان با کووید ۱۹ نارضایتی مقابله کنیم.  به نظر من آمادگی لازم برای بازگشایی نداریم.

 

راشان ری: در مورد منع رفت و آمد من نگران این هستم که مردم باید بتوانند در خانه بمانند. ترکیب نقض منع رفت و آمد و کارگران اضطراری که باید رفت و آمد کنند و  اعتراضات نشان می دهد که آمادگی لازم برای بازگشایی نداریم. این بحث بازگشایی از یک طرف تا طرف دیگر یک شهر با توجه به ترکیب جمعیتی و فاصله طبقاتی می‌تواند متفاوت باشد. بحث ظرفیت کیفیت خدمات بهداشتی نیز نگرانی وجود دارد. حمل و نقل عمومی و مدارس و امکاناتی که لازم است برای بازگشایی داشته باشند نیز نگران کننده است. برخی امکان خرید لوازم بهداشتی ندارند. امریکا از نظر مالی جایگاه اول جهانی دارد اما از نظر دسترسی به مراقبت بهداشتی جایگاه ۱۷۵ در میان ۱۹۵ کشور دارد. باید به کشوری فکر کنیم که طول عمر افراد و میزان دسترسی آنها به مراقبت بهداشتی توسط نژاد و میزان تعیین نمی‌شود.  

 

راس هاموند:‌ علاوه بر کره جنوبی، استرالیا، تایوان، ویتنام و ... نیز تجارب خوبی داشته اند. باید به بحث نابرابری در این مورد توجه کنیم. برای برخی خودقرنطینه سازی ممکن نیست.

 

ویلیام گوستون: من هم مثل بقیه معتقدم که آمادگی نداریم اما در حال بازگشایی هستیم. چگونه باید اینکار را انجام دهیم. تعدادی از کشورهای اروپایی مدارس را بازگشایی کرده اند و شاهد افزایش شدید افراد مبتلا نبوده‌اند. اگر والدین، فرزندان را به مدرسه نفرستند باید در خانه بمانند. بازگشایی پارکها و فعالیتهای تفریحی در فضای باز می‌تواند باز شوند. کشورهای مختلف در زمینه مراقبت از سالمندان بسیار ضعیف عمل کرده اند. ایتالیای‌ها به صورت چند نسلی در یک خانواده زندگی می‌کنند. این امر سالمندان را در معرض تهدید بیشتر قرار می دهد. برخی پیش زمینه‌های پزشکی نیز به شدت و ضعف کرونا کمک می‌کند از جمله چاقی، دیابت، آسم، بیماری قلبی و دیابت. برای بازگشایی باید نوعی مکانیسم جداسازی این افراد نیز بیابیم.

 

جان آلن: چالشهای اصلی که با آن برای بازگشایی مواجهیم کدامند؟

 

ویلیام گلاستون:  من روی سیاستهای اجتماعی کار می‌کنم. اول به استانداردهای دقیق، مشخص و قابل اجرای بهداشتی نیاز داریم. اول به  تلاش ملی از جمله قانونگذاری نیاز داریم. کارگرانی که بیمار هستند نباید با مسئله انتخاب میان کار یا در خانه ماندن مواجه باشند. باید حمایت شوند تا بمانند. برای کسانی که مثلا در رستوران کار می‌کنند به آزمایشات دقیق و سریع در محل نیاز داریم تا مطمئن شویم که این افراد سالم هستند. شناسایی افراد مورد تماس. کشورهای آسیایی با قرنطینه اجباری موفقیت قابل توجهی کسب کردند. حداقل باید به افراد امکان انتخاب قرنطینه اختیاری بدهیم و حمایت کنیم تا بمانند.

 

دیوید وسل: درگذشته نسبت به خرید بدهی شرکتها و بانکهای ورشکسته بی میل بودیم. اکنون از شرکتها خواستیم که تعطیل کنند و در خانه بمانند. اکنون که صحبت از بازگشایی می‌کنیم نباید حمایت را پس بگیریم. نباید زود به حمایتها خاتمه دهیم.

 

راس هاموند: ادامه بستن مدارس و محلهای کار خب پرهزینه است. پس راه حل چیست؟ نیاز به تست کافی و امکان پیگیری تماسها داریم. وقتی این دو را مشخص کنیم باید ظرفیت نگهداری و قرنطینه داشته باشیم. نمی‌توان به قرنطینه اختیاری اتکا کرد چون اگر برخی رعایت نکنند نتیجه نمی‌گیریم.

 

رشان ری: وقتی افراد سیاهپوست به بیمارستان مراجعه می‌کنند احتمال اینکه در خواست آنها برای آزمایش کرونا رد شود شش برابر بیش از افراد سفید است. بحث کیفیت خدمات درمانی در دسترس آنها نیز مهم است. احتمال مرگ افراد سیاه پوست سه برابر افراد سفید است. لاتینها نیز با این مشکل مواجه اند. اینها بخش قابل توجهی از کارگران ضروری اند. این موضوع ممکن است مانع از مشارکت سیاه پوست ها در انتخابات در ایالاتی شود که صحنه نبرد هستند. بیماری همه را هدف قرار می دهد اما سیستم بهداشتی از همه مراقبت نمی‌کند.

 

مالی کیندر: برای بازگشایی، کارگران کم درآمد بسیار بیشتر تحت تاثیر قرار می‌گیرند چرا که شش برابر بقیه کمتر می‌توانند از راه دور و با کامپیوتر کار کنند. لذا مشاغل آنها ماهیتا پر ریسک است. دوم اینکه بسیاری از اینها ممکن است بیماریهای زمینه ای داشته باشند یا در خانواده آنها چنین افرادی باشد که بیشتر متاثر می‌شوند. برخی از اینها باید از راههای دور، چندین مسیر وسایل نقلیه سوار شوند تا به سر کار برسند. لذا مشاغل کم درآمد نمی‌توانند در منزل بمانند و در معرض خطر بیشتری نیز هستند. مشکل دیگر این است که افراد کم درآمد نمی‌توانند از مراقب کودک استفاده کنند و فرزندان آنها توسط فامیل نگهداری می‌شود که احتمال انتقال بیماری را افزایش می دهد.

 

جان آلن: چگونه می‌توانند تصمیم گیرندگان توازنی میان زندگی و کار ایجاد کنند.

دیوید وسل: لازمه آن ایجاد اعتماد به رهبران در میان مردم  است. تعداد زیادی از افراد نمی‌توانند از مزایای بیمه بیکاری که حقشان است، استفاده کنند. نقض سیستم توزیع مواد غذایی مانع از دسترسی کودکان به غذای مجانی شده است. کووید ۱۹ برخی نواقص سیستم را آشکار ساخته است. باید ببینیم چگونه به این امور رسیدگی کنیم.

 

راس هاموند: ایالات مختلف در وضعیت متفاوتی هستند. سوالات بی پاسخ زیادی هست. سیستم ردیابی ایجاد کردیم که به تصمیم گیرندگان کمک نماید. www.brookings.edu/trace   

 

رشان ری: دسترسی برابر به امکانات بهداشتی چیزی است که در سطح سیاسی باید دنبال شود.

 

مولی کیندر: مزایای کارگری باید تمدید شود. بسیاری از آنها هنوز مزایای خود را دریافت نکرده اند. ۱۳ میلیون نفر با حقوق بسیار کم کار می‌کنند که نمی‌توانند هزینه‌های خود را بپردازند. همه در حمایت از آنها حرف می‌زنند اما عملا کاری انجام نمی‌شود.