راه حل دانشمندان استرالیایی برای مشکل بازیافت تمامی مواد پلاستیکی

نادیا دالی (Nadia Daly)، تحلیل گر علمی - اقتصادی شبکه خبری ای بی سی استرالیا طی گزارشی در خصوص دستیابی دانشمندان استرالیایی به فناوری جدید برای حل مشکل بازیافت مواد زاید پلاستیکی می نویسد، از آنجایی که استرالیا از جمله کشورهایی محسوب می‌گردد که همواره با بحران انباشت زباله‌های پلاستیکی غیر قابل بازیافت مواجه می‌باشد، دانشمندان این کشور به یک فناوری نوین دست یافته اند که به گفته آنان از طریق این فناوری جدید کلیه زباله‌های پلاستیکی قابل بازیافت می‌باشند. این فناوری که توسط پروفسور توماس ماسچایر (Thomas Maschmeyer)، استاد دانشگاه سیدنی و همکار وی لن‌هامفریس (Len Humphreys) ابداع و هم اکنون در استرالیا به ثبت رسیده ، به گفته آنان قادر است که کلیه مواد پلاستیکی را که در حال حاضر قابل بازیافت نمی‌باشند، به مواد قابل استفاده تبدیل نماید.

مردم استرالیا هر ساله بالغ بر 3.5 میلیون تن زباله پلاستیکی تولید می‌کنند که در حال حاضر فقط حدود 10 درصد از آن قابل بازیافت می‌باشد و مابقی این میزان از زباله‌های پلاستیکی تولید شده (90 درصد) در مکان‌های تعیین شده دور افتاده (کویری) سوزانده و یا دفن می‌شوند و مقادیری از آن نیز به خارج از کشور حمل می‌گردد.

تبدیل پلاستیک های بازیافتی به سوخت و یا پلاستیک های جدید
در ژانویه سال 2018، هنگامی‌که مقامات دولت چین رسما اعلام کردند که آنان از انتقال زباله‌های پلاستیکی قابل بازیافت استرالیا به این کشور جلوگیری به عمل می آورند، این مسئله بار دیگر زنگ هشدار را برای صنعت بازیافت زباله‌های پلاستیکی در استرالیا  به صدا در آورد.
تحت چنین شرایطی، تیم پروفسور هامفریس که اکنون با کوه‌هایی از زباله‌های پلاستیکی انباشته شده در کشور مواجه می‌باشند، تحقیقات علمی و عملی خود را برای بازیافت کلیه زباله‌های پلاستیکی و تبدیل آن به مواد قابل استفاده دیگری به مانند سوخت و یا پلاستیک جدید را آغاز نمودند.

تیم پروفسور هامفریس با ابداع یک فناوری خاص و با استفاده از یک "راکتور هیدور ترمال کاتالیزورى" (Catalytic Hydrothermal Reactor) و از طریق روش "بازیافت شیمیایی" (chemical recycling)، زباله‌های پلاستیکی را با استفاده از حرارت آب گرم با فشار زیاد در یک"سطح مولکولی" (molecular level) تغییراتی ایجاد کرده و با هیدروژن دار کردن این مواد آنرا به یک نوع روغن سوخت تبدیل نمودند.
در همین راستا، پروفسور هامفریس طی مصاحبه ای با برنامه رادیویی 7:30 ای بی سی استرالیا در این خصوص گفت: "کاری که ما انجام می دهیم صرفاً گرفتن این مواد و تبدیل آنها به مایعات و مواد شیمیایی حاصل از آنها می‌باشد."
وی همچنین افزود" ما همچنین می‌توانیم روغن سوخت بدست آمده را به قیر، بنزین و یا به انواع مختلف پلاستیک تبدیل نمائیم".
پروفسور هامفریس در این مصاحبه همچنین تصریح کرد که اختراع " تکنولوژی Cat-HTR" که تیم وی آن را به ثبت رسانده است، اساسا با فناوری‌های پلاستیکی و روغنی موجود نظیر "پیرولیز" (pyrolysis) که فرایندی است که در حال حاضر با استفاده از گرمایش مواد در دما و فشار بسیار بالا مورد بهره برداری قرار می‌گیرد، کاملا متفاوت می‌باشد.
بر خلاف "بازیافت فیزیکی سنتی" (traditional physical recycling)، در این فناوری، نیازی به جدا کردن پلاستیک با توجه به نوع و رنگ نیست و می‌توان هر چیزی را از کارتن‌های شیر گرفته تا البسه و حتی فرآورده‌های چوبی را بازیافت کرد. این مطلب همچنین به این مفهوم است که محصولات پلاستیکی بارها و بارها مجدد قابل بازیافت می‌باشند.
پس از گذراندن مراحل آزمایشی این اختراع در یک کارخانه بازیافت مواد پلاستیکی در سواحل مرکزی ایالت نیوثاث ولز، "کمپانی لیسلا" (Licella company) اکنون اعلام کرده است که آمادگی دارد تا بزودی این ایده را به بازار عرضه نماید.به گفته پروفسور هامفریس کمپانی لیسلا در نظر دارد که اولین کارخانه بازیافت تجاری خود را بزودی در انگلستان، جائی که در آن کمک های مالی دولت و سیاست های محیط زیستی از شرایط بسیار مطلوب تری نسبت به استرالیا برخوردار می‌باشد، افتتاح نماید.

آغاز مذاکرات دولت فدرل استرالیا با کمپانی لیسلا
دولت فدرال استرالیا نیز در این خصوص معتقد است که این ابداع جدید قادر است که انگیزه‌هایی را برای فعالیت و تحرک های بیشتر در صنعت بازیافت در سراسر کشور ایجاد نماید.
در همین رابطه، وزیر محیط زیست استرالیا، سوزان لی(Sussan Ley) نیز طی گفتگویی با برنامه رادیویی 7:30 ای بی سی استرالیا در این خصوص تصریح کرد که این امر اساسا ارتباطی با کمک های مالی دولت به یک گروه صنعتی خاص ندارد. بلکه این رویکرد عمدتا در رابطه با حمایت و پشتیبانی از کل "زنجیره عرضه و سرمایه گذاری" (supply and investment chain) می‌باشد، به نحوی که به نظام تجارت اجازه می دهد تا آنچه را که می‌تواند به بهترین وجه انجام دهد، تعقیب و پیگیری نماید.
وزیر محیط زیست استرالیا همچنین تاکید کرد که وی پیشتر در این رابطه شخصا با کمپانی لیسلا مذاکراتی داشته است و اکنون نیز مشتاقانه در انتظار دیدار با مسئولین کمپانی لیسلا می‌باشد و در نظر دارد تا در خصوص برنامه‌های آینده آنها و چگونگی روند حمایت و پشتیبانی دولت فدرال استرالیا، با مدیران ارشد این کمپانی تبادل نظر نماید.

مدیران کمپانی لیسلا می‌گویند که آنها قادر هستند تا سالیانه حدود 20.000 تن زباله‌های پلاستیکی را بازیافت و آن را به مواد قابل استفاده دیگری به مانند سوخت و یا پلاستیک تبدیل نمایند و با استفاده از این فناوری همچنین می‌توان مبادرت به ایجاد ده‌ها کارخانه بازیافت در راستای برطرف کردن مشکلات اساسی مرتبط با انباشت زباله‌های پلاستیکی در سراسر استرالیا نمود.
در همین رابطه، پروفسور دامیان گیرکو (Professor Damian Guirco)، مدیر "موسسه آینده‌های پایدار (Institute for Sustainable Futures) در دانشگاه تکنولوژی سیدنی (University of Technology Sydney) نیز طی گفتگویی با برنامه رادیویی 7:30 ای بی سی استرالیا در این خصوص تاکید کرد که وی به شدت تحت تأثیر این فناوری قرار گرفته است و معتقد است که این فناوری می‌تواند بخشی از یک راهکار اساسی برای برطرف کردن مشکلات پیش روی استرالیا در این ارتباط باشد.
پروفسور دامیان گیرکو همچنین اضافه کرد که ما همواره باید به این فکر کنیم که چگونه می‌توان با استفاده از فناوری‌های مدرن، سیستم های خود را جهت بهره بردای مطلوب از مواد پلاستیکی و ایجاد توانمندی‌های لازم برای استفاده مجدد از زباله‌های پلاستیکی در اقتصاد طراحی کنیم. اما در عین حال باید به خاطر داشت که مشکل بزرگتر و اساسی تر جامعه ما که باید آنرا به شدت مد نظر قرار دهیم، استفاده بیش از حد مردم از محصولات پلاستیکی در کشور می‌باشد.
"پروسه تبدیل زباله به سوخت" (process of turning rubbish into fuel) ممکن است برای بسیاری از "طرفداران علمی- تخیلی" (sci-fi fans) آشنا باشد. همچنانکه در فیلم "بازگشت به آینده" (Back to the Future) در "خودرو ماشین زمان" (time machine car) از زباله به عنوان سوخت استفاده می‌شود.
در همین رابطه، گزارش سال گذشته سنای استرالیا در خصوص صنعت بازیافت در استرالیا حاکی از آن است که وضعیت صنعت بازیافت در کشور به طور گسترده ای بحرانی می‌باشد. مقادیر عظیمی از مواد بازیافتی، به ویژه چگونگی زباله‌های جمع آوری شده از طریق "بازیافت کربسید" (kerbside recycling) و یا (تفیکیک زباله‌های تر از خشک در جمع آوری زباله‌های خانگی، اماکن عمومی و رستوران‌ها)، اکنون سلامتی، بهداشت و ایمنی جوامع محلی را به شدت در معرض خطر و تهدید قرار داده است. هر ساله مقدار متنابهی از مواد و یا زباله‌های غیر قابل بازیافت (عمدتا پلاستیکی) در محل هایی که برای دفن زباله‌های زاید جامد در نظر گرفته شده است، به شکل بسیار نگران کننده ای روی هم انباشته می‌شوند که باید در این خصوص راهکارهای عملی مناسب و عاجل ارائه گردد.