کنفرانس بین المللی دیپلماسی دیجیتال اندونزی

کنفرانس بین المللی دیپلماسی دیجیتال(ICDD) کنفرانسی است که توسط اندونزی به عنوان دنباله کنفرانس منطقه ای دیپلماسی دیجیتال (RCDD) آغاز گردیده و هدف آن ترویج ایده‌ها و تجربیات و جستجوی فرصت هایی برای همکاری‌های آینده در زمینه دیپلماسی دیجیتال بین کشورهای جهان می‌باشد. این کنفرانس میزبان متخصصان حوزه دیپلماسی دیجیتال و مدیریت بحران از اتاق‌های فکر، مقامات دولتی و نهادهای سراسر جهان است.

اندونزی اولین کنفرانس منطقه ای دیپلماسی دیجیتال را در 10 سپتامبر 2019 برگزار نمود و به عنوان اولین کنفرانس منطقه ای دیپلماسی دیجیتال در منطقه با عنوان"پیام جاکارتا"، یک برنامه اقدام برای همکاری بین دولت ها، بخش های خصوصی و ساکنان در منطقه برای ایجاد شبکه‌های منطقه ای در تلاش برای تقویت استفاده از فناوری دیجیتال برای فعالیت های دیپلماتیک تعیین کرد.

امسال، این کنفرانس به صورت مجازی در تاریخ 16 نوامبر 2021 با موضوع  دیپلماسی دیجیتال در دوران همه گیری در 4 پنل با موضوعات زیر برگزار گردید:

 پنل اقتصاد دیجیتال فراگیر؛ مزایا و چالش ها(کشورهای مختلف فرصت های یکسانی برای بهره بردن از مزایای اقتصاد دیجیتال ندارند)

پنل نوآوری دیجیتال برای شرکتهای کوچک و متوسط(بهره مندی از مزایای اقتصادی کامل فناوری دیجیتال در مواجهه با همه گیر ی)

پنل ایجاد داده و دیپلماسی دیجیتال (نقش داده‌ها در افزایش آگاهی و حصول اطمینان از اینکه صدای جمعیت های آسیب پذیر و نامرئی خاموش نمی‌شود، بسیار مهم است )

پنل داده‌های بزرگ و مدیریت بحران (تأثیر اطلاعات نادرست بر دیپلماسی و چگونگی کاهش شکاف دیجیتال بین کشورها )

هدف کنفرانس بین المللی دیپلماسی دیجیتال گسترش تبادل ایده‌ها، تخصص، تجربیات و جستجوی فرصت‌هایی برای همکاری‌های آتی در دیپلماسی دیجیتال بین کشورهای سراسر جهان است. در این کنفرانس در مورد موضوعات ذیل مباحثی مطرح گردید.

چگونه از دیپلماسی دیجیتال در همه گیری استفاده شده است.به اشتراک گذاری دانش، تخصص و تجربه در استفاده از فناوری‌های دیجیتال به عنوان ابزار دیپلماتیک؛ چالش‌ها، فرصت‌ها و آینده دیپلماسی دیجیتال، از جمله استفاده مؤثر از این ابزار درحال حاضر؛ همکاری و حمایت در همکاری‌های منطقه ای برای توسعه اهداف ملموس در دیپلماسی دیجیتال و همکاری فعلی و آینده در ظرفیت سازی دیپلماسی دیجیتال بین کشورهای شرکت کننده.

این کنفرانس با حضور وزیران و کارشناسان مختلف از کشورهای استرالیا، برونئی، کامبوج، شیلی، چین، فیجی، فنلاند، هند، اندونزی، ژاپن، لائوس، مالزی، نیوزیلند، فیلیپین، کره جنوبی، سنگاپور، آفریقای جنوبی، تایلند، انگلستان، ایالات متحده آمریکا و ویتنام برگزار گردید و هر کدام از مقامات در خصوص دیپلماسی دیجیتال در تجربه مدیریت بحران از طریق دیپلماسی در طول همه‌گیری، دیپلماسی دیجیتال در عصر جدید فرصت ها، چگونگی بهبود استفاده از دیپلماسی دیجیتال در تجارت، گردشگری، سرمایه گذاری و فرهنگ در آینده،  به ایراد سخنرانی از پیش ضبط شده پرداختند.

رتنو مرسودی، وزیر امور خارجه اندونزی افتتاح کننده این کنفرانس بود. اهم اظهارات ایشان در مراسم به شرح زیر می‌باشد:

"طی تقریباً دو سال، جهان در طول همه‌گیری کووید-19 با چالش‌هایی مواجه شد. دنیای امروز ما با دو سال پیش متفاوت است. زمانی که کنفرانس منطقه ای را با موضوع مشابه برگزار کردیم. همه گیری، نحوه انجام دیپلماسی ما را تغییر داد و ما را مجبور کرد بیشتر به فناوری تکیه کنیم. صادقانه بگویم، همه ما مدتی است که از دیپلماسی دیجیتال هرچند بیشتر به عنوان ابزاری برای دیپلماسی عمومی استفاده می‌کنیم. این دیپلماسی مجازی مزایای خود را ثابت کرده است. اکنون رهبران جهان برای شرکت در جلسات نیازی به سفر ندارند. آنها می‌توانند سخنرانی‌های از پیش ضبط شده را ارسال کنند یا به صورت مجازی بیان کنند. شورای امنیت سازمان ملل متحد از طریق مجازی به قطعنامه کوواکس رای داد و موفق شد تحویل نزدیک به 450 میلیون دوز واکسن را در سراسر جهان بدون انجام جلسه فیزیکی هماهنگ کند.

با این حال، دیپلماسی دیجیتال نمی‌تواند جایگزین دیپلماسی مستقیم شود. اما دیپلماسی دیجیتال همچنان پابرجاست و نیاز به آن همچنان رو به رشد خواهد بود.استفاده ترکیبی از دیپلماسی مستقیم و دیجیتال پس از همه گیری به یک هنجار جدید تبدیل خواهد شد و ما باید برای آن آماده باشیم. سه گام مهم دیپلماسی دیجیتال برای حرکت رو به جلو در بحبوحه همه‌گیری به قرار زیر است:

 ابتدا، تقویت اعتماد در دیپلماسی دیجیتال باید انجام گیرد. تسریع در دیپلماسی دیجیتال نباید جنبه‌های امنیتی و اخلاقی را قربانی کند. نگرانی در خصوص امنیت سایبری، حریم خصوصی داده‌ها و حاکمیت اینترنت وجود دارد، اما برای ایجاد یک محیط دیپلماسی دیجیتال قابل اعتماد باید بر این نگرانی‌ها غلبه کرد. از طریق پلتفرم های آنلاین، باید از ابتدا شفافیت و توافق در داده‌ها وجود داشته باشد و در جلسات محرمانه باید این امور به جد با نظر طرفین پیگیری شود.

دوم، پر کردن شکاف دیپلماسی دیجیتال بین کشورها می‌باشد. همه کشورها در استفاده از دیپلماسی دیجیتال مهارت ندارند. تعدادی از کشورها هنوز ظرفیت و منابع کافی برای انجام دیپلماسی دیجیتال ندارند. بنابراین، باید به این کشورها از جمله در تقویت ساختارهای دیپلماسی دیجیتال، ظرفیت سازی در زمینه سواد و مهارت، سرمایه گذاری‌های فناوری مقرون به صرفه و توسعه پلتفرم های آنلاین امن و مطمئن کمک شود.
در عین حال، کشورهای جهان باید از طریق تبادل بهترین تجربیات و درک چگونگی استفاده کامل از دیپلماسی دیجیتال از یکدیگر بیاموزند.

سوم، استفاده از دیپلماسی دیجیتال برای حل مسائل جهانی است. گفته می‌شود که دیپلماسی دیجیتال قادر به انجام کارهایی بیش از تکرار فعالیت های دیپلماتیک سنتی در فضای سایبری است. برای مثال، اندونزی از این امر برای اهداف مدیریت بحران با استفاده از برنامه‌های کاربردی تلفن همراه برای گسترش خدمات شهروندان در طول این همه گیری استفاده می‌کند. در آینده کشورها باید بتوانند استفاده از هوش مصنوعی را برای تجزیه و تحلیل کلان داده‌ها کشف کنند. این مرحله با هدف ایجاد یک فرآیند تصمیم‌گیری پاسخگوتر و آگاهانه‌تر مرتبط با سیاست خارجی است. در آینده، غیرممکن نیست که دیپلماسی اندونزی بتواند از قابلیت های دیجیتال و مجازی برای بازدید ویرانی‌های ناشی از تغییرات آب و هوایی استفاده کند. این می‌تواند به ما کمک کند تا وضعیت را بهتر درک کنیم."