بحران ناشی از شیوع کرونا در اوایل سال قبل، تقریبا از سوی بسیاری دست کم گرفته می‌شد. با این حال، بسیاری آنرا صرفا یک بحران طولانی‌مدت بهداشتی و اقتصادی می‌دیدند. همواره یک شرط تشدیدکننده هم در میان بود. به عبارت دیگر این باور وجود داشت که اگر حل بحران همه‌گیری طولانی‌مدت شود تا فعالیت اقتصادی به طور کامل از سر گرفته شود این آثار جدی خواهند بود. غالبا این دو جنبه، در کوتاه مدت در تضاد با یکدیگر تفسیر نمی‌شدند. برای مهار شیوع کرونا، فعالیت‌های اقتصادی برای طولانی‌مدت متوقف شده و یا با محدودیت‌های بسیار زیاد ادامه یافتند. با این حال همه دولتها قادر به مواجه با مشکلات جدید ناشی از شیوع و همزمان تبعات اقتصادی آن نبودند. مشکلات بودجه‌ای و یا سنگینی بدهی عمومی از جمله موانع پیش روی دولتها بود.