7 lessons for Australia’s health system from the coronavirus upheaval

هفت درس برای سیستم بهداشت و درمان استرالیا از زمان شیوع و آشفتگی کرونا ویروس

استفن داکت (Stephen Duckett )، مدیر کل برنامه سلامت موسسه گراتان (Grattan Institute) و خانم انیکا استوبارت (Anika Stobart)، دستیار مدیر کل موسسه گراتان طی مقاله ای مشترک منتشره در "نشریه کانورسیشن" (The Conversation) تحت عنوان "هفت درس برای سیستم بهداشت و درمان استرالیا از زمان شیوع و آشفتگی کرونا ویروس" به بررسی پرداخته، اظهار می دارند، شیوع و گسترش جهانی کووید -19 (COVID-19) همه را وادار به تغییر شیوه زندگی خود نموده است. قرنطینه‌های خانگی بسیاری از جنبه‌های اساسی زندگی ما را نه تنها در راستای محافظت از سلامت خودمان، بلکه نسبت به سلامت و زندگی دیگران دشتخوش تغییرات بنیادین کرده است.

درست همانطور که استرالیایی‌ها توانمندی‌های قابل توجهی در سازگاری در برابر شیوع و گسترش جهانی کووید -19 از خود نشان داده اند، نظام بهداشت استرالیا نیز بدون تردید چنین سازگاری را از خود به معرض نمایش گذاشته است. "مؤسسه گراتان" در گزارش منتشره خود "هفت درس" و یا نکته مهم را که می‌تواند سیستم درمانی استرالیا را در جهت مقابله با بحران‌های آینده "مؤثرتر، کارآمدتر و عادلانه تر و بهتر" (more effective, efficient and equitable, and better) از گذشته نماید،  به شرح زیر تشریح نموده است:

 

 

هفت نکته مهم جهت کارآمدی بیشتر سیستم بهداشتی استرالیا

 

نکته نخست

دور کاری بهداشتی از طریق برقراری ارتباط تلفتی و یا ویدئویی

(telehealth works)

 

از اواسط ماه مارس، استرالیایی‌ها قادر بوده اند تا از طریق ارتباط تلفنی یا ویدئویی که تحت عنوان (telehealth works) در کشور شناخته شده است با پزشک معالج خود (پزشک عمومی) و یا حتی یک پزشک متخصص از منازل خود به آسانی مشورت نمایند.

 اگرچه بعضی اوقات "مشاوره‌های چهره به چهره و یا رو در رو" (face-to-face consultations) هنوز هم ضروری به نظر می رسد، اما همه گیری‌ها نشان داده اند که همچنان پتانسیل عظیمی‌برای "دور کاری بهداشتی" و یا بعبارتی "مراقبت از راه دور" در بسیاری از موارد، مانند قرارهای روتین (routine appointments) و یا معاینات سلامت روان (mental health check-ups)، جهت دستیابی به "مراقبت های کارآمد تر" (more efficient care) وجود دارد.

در طول همه گیری کووید -19، دور کاری بهداشتی از طریق برقراری ارتباط تلفتی و یا ویدئویی بدون تردید برای محافظت از جان بیماران و متخصصان بهداشتی و جلوگیری از ابتلاء آنان و یا مبتلا کردن دیگران امری بسیار ضروری محسوب می‌شود.

از طرف دیگر با توجه به گستردگی این بیماری و موفقیت حاصله در امر تطبیق پذیری، به نظر می رسد که فرایند "دور کاری بهداشتی" می‌تواند حتی در آینده به یک مکانیسم دائم جهت ارائه مراقبت های بهداشتی در استرالیا تبدیل شود.

دولت فدرال باید موارد مربوط به استفاده از بیمه درمانی در خصوص دور کاری بهداشتی که در شرایط کنونی برای یک دوره موقت برنامه ریزی شده است را به دقت مورد بازنگری قرار دهد و با معرفی برخی از مقررات جدید، اطمینان حاصل شود که دور کاری بهداشتی همچنان می‌تواند به عنوان یک گام نوین، موثر و موفق در راستای تداوم مراقبت های بهداشتی – درمانی و همچنین ترویج  آنها در جامعه برای طولانی مدت مورد استفاده بهینه واقع گردند.

 

نکته دوم

انجام نظارت و مراقبت های خارج از بیمارستان

 (out-of-hospital care)

 

در کنار بحث سلامت،  همه گیری جهانی کووید - 19 موجب ایجاد و گسترش سریع برخی از مراقبت های بیمارستانی در منازل، از جمله "بیمارستان‌های مجازی" (virtual hospitals) گردیده است. بسیاری از افراد که دارای بیماری‌های مزمن می‌باشند، یا در سازمان‌های توانبخشی و یا به دلیل سالخوردگی تحت مراقبت های ویژه در منازل خود بسر می‌برند، می‌توانند با استفاده از فناوری‌هایی مانند: "نظارت از راه دور تلفنی – ویدئویی" که تحت عنوان  (telemonitoring) شناخته شده است، تحت نظارت متخصصین بهداشتی – درمانی قرار گیرند و از مشاوره بهداشتی- درمانی آنان بدون نیاز به تماس نزدیک و یا رو در رو استفاده کنند.

          ضرورت دارد که دولت های مرکزی و ایالتی بودجه درمانی بیشتری را در راستای ترویج، گسترش و ارائه این نوع خدمات بهداشتی – درمانی در سراسر کشور تخصیص دهند.  

 

نکته سوم

استرالیا نیاز به برنامه ریزی جدید برای تامین بودجه جهت خدمات درمانی عمومی دارد

Australia needs new funding arrangements for general practices

 

الگوی سفت و سخت و انعطاف ناپذیر مالی مرتبط با مراقبت های پزشکی اولیه در استرالیا که در آن به پزشکان مبالغ مشخصی را بابت مشاوره و یا ارائه خدمات درمانی مستقیما از بیمار دریافت می‌کنند، شرایط جدید احتمالا وضعیت را برای پزشک معالج (پزشک عمومی) در برخی از موارد از قبیل انجام سریع تست های کلینیکی بیماران جهت شناسایی کووید -19 و یا برقراری تماس های تلفنی و ویدئویی، بویژه  در خصوص بیماران آسیب پذیر (vulnerable patients) که در مکان‌های بسیار دور دست و یا مسیرهایی که سینگنال های ارتباطی به راحتی برقرار نمی‌گردد، بسیار دشوار می‌باشد.  

          دولت ها باید موانع موجود در نظام خدمات درمانی و یا "سیستم مدیکر" (Medicare system) را به سرعت برطرف نموده و اجازه دهند تا در این راستا الگو های مختلف و جدید جهت گسترش و بهبود مراقبت های بهداشتی – درمانی ارائه گردد.

 

نکته چهارم

سیستم های درمانی عمومی و خصوصی باید یکپارچه تر  شوند

Public and private systems should be more integrated

 

همه گیری کووید -19 تا حدود زیادی کمبود ها و پتانسیل های موجود را در سیستم های بهداشت و درمان عمومی و خصوصی را به روشنی مشخص نمود و همچنین به ما آموخت که همکاری و فعالیت در کنار یکدیگر می‌تواند نتایج ملموس تر و بهتری در بر داشته باشد.

استفاده از بیمارستان‌های بخش خصوصی برای مقابله با هجوم و ازدیاد بیش از حد بیماران در بیمارستانهای دولتی در دوره همه گیری کووید -19 در دستور کار دولت ها قرار گرفت. هنگامی‌که دولت های مرکزی و ایالتی "جراحی‌های انتخابی غیر فوری" (non-urgent elective surgeries) را به حالت تعلیق درآوردند، همزمان بیمارستان‌های خصوصی نیز "جراحی‌های انتخابی غیر فوری" خود را متوقف  نمودند تا ظرفیت و پتانسیل بیشتری را برای پذیرش و بستری بیماران حاد مبتلا به کووید -19 در کشور را فراهم سازند.

 اکنون تعداد بسیار زیادی از بیمارانی که به "جراحی‌های انتخابی" (elective surgeries) احتیاج دارند، در لیست های نوبت بسیار طولانی بیمارستان‌ها قرار گرفته اند. همه گیری کووید -19  فرصتی برای استرالیا فراهم کرده است تا با اتخاذ یک مدیریت صحیح از روند نا مطلوب و نامشخص لیست انتظار کنونی فاصله گرفته و با یک فرآیند استاندارد، یک سیستم اولویت بندی جدید در راستای ایجاد یک لیست انتظار کارآمد و عادلانه برای کلیه بیماران نیازمند به "جراحی‌های انتخابی" دست یابد.

دولت های مرکزی و ایالتی همچنین برای کمک های بیشتر در این ارتباط باید مذاکره در خصوص عقد قراردادهای طولانی مدت با بیمارستان‌های خصوصی را نیز مد نظر قرار دهند.

 

نکته پنجم

در رژیم آمادگی استرالیا جهت مقابله با شیوع و همه گیری کووید -19 شکاف هایی وجود دارد

There are gaps in Australia’s pandemic preparedness

 

علیرغم واکنش به موقع و موفقیت آمیز استرالیا نسبت به مقابله با شیوع و گسترش جهانی کووید -19، رژیم آمادگی ما در ابتداء برای رویارویی با چنین وضعیتی کاملاً مهیا نبود.

 استرالیا هرگز بحرانی در این مقیاس را تجربه و یا در نظر نگرفته بود و در نتیجه، واکنش های اولیه جهت مقابله با این معضل پیچیده با یک نوع "سیاست گذاری انفعالی" (reactive policy-making) و همچنین "پیام رسانی‌های مختلط و متفاوت به  عموم" (mixed messages to the public) همراه بود.

در آینده برای مواجهه و مقابله کاملا موفقیت آمیز با چنین وضعیتی ، طرح ها و برنامه ریزی‌ها باید بدون تردید در بر گیرنده یک "استراتژی نیروی کار" (workforce strategy)  در راستای حراست و حمایت از "گسترش سریع ظرفیت مراقبت های بهداشتی" (rapid expansion of health-care capacity) تدوین گردند.

ارائه یک "رویکرد نظارتی ملی" (national surveillance approach) در راستای تهیه آمار و گزارشات سریع و دقیق نسبت به اطلاعات و داده‌های مرتبط با نوع بیماری و نحوه صحیح مقابله و همچنین حصول اطمینان از چگونگی پیشگیری "اثرات ثانویه بهداشتی" (secondary health effects) از قبیل: "مشکلات روحی و روانی " (mental health problems) و همچنین "خشونت های خانوادگی" (domestic violence) در طرح های برنامه ریزی شده برای دوره‌های درازمدت تر، باید به شدت مد نظر مسئولین قرار داده شوند.

 

نکته ششم

سیستم  سلامت نیازمند یک زنجیره عرضه کالای قوی تر می‌باشد

The health system needs a stronger supply chain

 

 

در طول همه گیری و شیوع و گسترش جهانی کووید -19،  بسیاری از پرسنل بهداشت و درمان کشور عمدتا مجبور بودند با "عرضه تجهیزات ناکافی" ( inadequate supplies) از  قبیل "کیت های آزمایشی" (testing kits) و "تجهیزات محافظ  فردی" (personal protective equipments) مانند "ماسک صورت"  (face masks)به نوعی  دست و پنجه نرم کنند.

مشکلات زنجیره عرضه کالا در استرالیا نیز مانع دسترسی آسان عموم مردم به اینگونه نیازمندی‌های بهداشتی بوده است و افزایش تقاضای جهانی  برای خرید این نوع کالا نیز ادارات و سازمان‌های بهداشتی استرالیا را مجبور به پیوستن مناقصه‌های جهانی جهت تأمین  هر چه سریعتر  این گونه محصولات از خارج از کشور نمود.

  دولت های مرکزی و ایالتی استرالیا باید تلاش نمایند تا با ترسیم مجموعه‌های متنوعی از تأمین کنندگان این نوع کالا و افزایش استاندارد سازی محصولات، زنجیره‌های بومی عرضه کالای در داخل کشور را تقویت  نموده تا آنان جایگزینی مناسب تر و آسان تر برای تامین نیاز کشور برای اینگونه محصولات در آینده باشند.

 

 

نکته هفتم 

دولت مرکزی و دولت های ایالتی می‌توانند مراقبت های اولیه را بهتر هماهنگ کنند

Commonwealth and state governments can better coordinate primary care

 

ایجاد یک کابینه ملی در این ارتباط بدون تردید هماهنگی ملی در واکنش سریع به همه گیری کووید -19 را بهبود بخشید، زیرا تحت چنین شرایطی برخی از اختلاف نظرات قدیمی در روابط میان دولت های فدرال ایالتی و حتی گروه‌های آپوزیسیون به طور موقت کنار گذاشته شد.

همکاری‌های جدید که از طریق دستیابی به یک سری "موافقتنامه‌های مراقبت های بهداشتی اولیه" (primary care agreements) که عمدتا در راستای "تقویت شبکه‌های سلامت اولیه" (strengthened Primary Health Networks) برنامه ریری شده بود، توانست برخی از تداخلات و بی نظمی‌ها در ارائه خدمات بهداشتی و درمانی توسط دولت مرکزی و دولت های ایالتی را کاهش و یا به  تعبیر بهتر پایان داده و موجب بهبود خدمات درمانی اولیه در سراسر کشور گردید.