در این راستا، شهرداری شانگهای مدل توسعه‌ای خاصی را در ۱۶ منطقه خود به کار گرفته است. هر منطقه وظیفه دارد تا حوزه‌هایی را که با ظرفیت‌های علمی و صنعتی متمایز آن مطابقت دارند، توسعه دهد. این رویکرد غیرمتمرکز، امکان تخصصی‌سازی و بهره‌برداری بهینه از مزیت‌های نسبی هر منطقه را فراهم می‌آورد. برای مثال، منطقه مینهانگ به عنوان یک قطب ملی برای توسعه رابط مغز و کامپیوتر (BCI) در شناخته می‌شود. در سال ۲۰۲۴، هزینه‌های تحقیق و توسعه مینهانگ به ۲۶.۶۲ میلیارد یوان رسید – ۸.۸۷ درصد از تولید ناخالص داخلی منطقه، که بالاترین سهم در سراسر شهر است و نشان‌دهنده تمرکز این منطقه بر نوآوری است. منطقه سونگ‌جیانگ در حال پیشبرد نوآوری‌ها و فناوری‌های مرتبط با هواگردهای پرواز در ارتفاع پایین نظیر پهپادهای لجستیکی، هواگردهای نظارت و خدمات شهری، و همچنین وسایل نقلیه هوایی عمودپرواز الکتریکی (eVTOLs) برای حمل و نقل شهری آینده است. منطقه جین‌شان نیز محور شهر در توسعه فناوری‌ها و نوآوری‌ها در حوزه خودروهای انرژی نو محسوب می‌شود. برای مثال، شرکت لکسوس در حال ساخت کارخانه ای در این منطقه است که تولید آن در سال ۲۰۲۷ با ظرفیت سالانه 100 هزار دستگاه آغاز خواهد شد، و زنجیره زنجیره تأمین کامل NEV را شامل خواهد بود.

         از سوی دیگر شانگهای در حال پیشبرد طرحی برای تجاری سازی ایده‌ها و نوآوری‌ها است. در سال ۲۰۲۴، دانشگاه شرق چین به اولین دانشگاه در این کشور تبدیل شد که مالکیت کامل دستاوردهای علمی را به خود محققان اعطا می‌کند. تحت مدل جدید، محققان مالکیت کامل ایده و نوآوری خود را حفظ می‌کنند و تنها در صورت تجاری ‌سازی موفق، ۳۰ درصد از ارزش ارزیابی شده را به دانشگاه پرداخت می‌کنند. این مدل به افزایش چشمگیر تجاری سازی نوآوری‌ها منجر شده است، به طوری که درآمد حاصل از این تجاری سازی از ۷.۰۸ میلیون یوان در سال ۲۰۲۳ به ۴۷۶ میلیون یوان در سال ۲۰۲۴ افزایش یافته است. شانگهای همچنین در حال توسعه یک اکوسیستم استارتاپی با همکاری دانشگاه‌ها است، به طوری که آموزش کارآفرینی را در برنامه‌های درسی دانشگاهی گنجانده، روابط نوآوران و محققان با سرمایه‌گذاران را تقویت کرده و پلتفرم‌هایی برای اتصال تحقیقات علمی‌به بازار و صنعت ایجاد می‌کند.