جمهوری شرقی اروگوئه دومین کشور کوچک آمریکای جنوبی بعد از سورینام  و دهمین کشور منطقه آمریکای جنوبی از نظر جمعیت است. این کشور از شمال و شمال شرقی به برزیل، از غرب به آرژانتین و رودخانه لاپلاتا و از جنوب و شرق به اقیانوس اطلس محدود گردیده و دارای ساحل در اقیانوس اطلس و سمت جنوبی رودخانه لا پلاتا می باشد.  اروگوئه تا سال 1811 مستعمره اسپانیا و بعد از آن تحت سلطه برزیل قرار گرفت، اما نهایتاً در سال 1825 توانست به استقلال دست یابد. اگر چه این کشور مراحل پیشرفت را در ابتدای قرن بیستم آغاز نمود، لیکن همزمان با وقوع تحولات بین المللی و شکل گیری کودتاهای نظامی در کشورهای این منطقه، این کشور کوچک نیز تحت حکومت نظامیان (سالهای 1973 الی 1985) قرار گرفت و این وضعیت باعث شد تا روند مردم سالاری که در اروگوئه بصورت نهادینه درآمده بود، متوقف گردد. با این حال با پایان دوره دیکتاتوری نظامی، مجدداً از سال 1985 دولت های دموکراتیک در این کشور بر سر کار آمده اند.

بر اساس قانون اساسی، اروگوئه کشوری لائیک بوده و دین رسمی در این کشور وجود ندارد. ضمناً تعداد مسلمانان این کشور (اصالتا سوری و فلسطینی) نیز 1000 نفر تخمین زده می شود که به طور عمده ساکن شهر چویی (مرز برزیل و اروگوئه) هستند.

طبق آمار سازمان ملل متحد، اروگوئه از بالاترین سطح باسوادی  (98.62 درصد از جمعیت) در میان کشورهای آمریکای لاتین برخوردار است. اروگوئه بعد از شیلی دومین کشور آمریکای لاتین از نظر شفافیت امور اداری و نبودن فساد دولتی و شاخص توسعه انسانی(IDH) (رتبه 55 جهان در سال 2023) می باشد. اروگوئه به همراه کاستاریکا بهترین میزان توزیع ثروت در سطح کشورهای آمریکای لاتین را داشته و اقشار فقیر و ثروتمند تنها 10 درصد جمعیت کشور را تشکیل می دهند. (ضریب جینی در اروگوئه با کشور فرانسه برابر است.) میزان امید به زندگی نیز در اروگوئه 78.58 سال (رده 46 در سطح جهانی) است. این کشور از ثبات کافی در نظام سیاسی برخوردار بوده و وضعیت اقتصادی، جغرافیایی و فرهنگی آن سبب شده تا عنوان سوئیس آمریکای لاتین به این کشور داده شود.