سهمیه بندی دلار در بانک های کنیا

بانک مرکزی کنیا (CBK) برای محافظت از ذخایر ارزی کشور، بانک‌های تجاری را به سمت سهمیه‌بندی دلار با سقف 5000 دلار در روز هدایت کرده است.

بانک‌های تجاری کنیا به دنبال کمبود ارز آمریکا در این کشور با کمبود دلار مواجه شده‌اند و این امر باعث می‌شود تولیدکنندگان و واردکنندگان کالاهای عمومی نتوانند به تعهدات خود عمل کنند. بانک مرکزی کنیا (CBK) به دنبال کمبود ارز و رقابت برای محافظت از ذخایر، بانک‌های تجاری را به سمت سهمیه‌بندی دلار هدایت کرده است.

تعدادی از تاجران و واردکنندگان ارز می‌گویند که بانک‌ها سقفی را برای خرید دلاری کمتر از 5000 دلار در روز وضع کرده‌اند. این امر صنعتگران را وادار کرده است تا برای نیازهای ماهانه ارز خود به دنبال دلارهای روزانه و از چندین وام دهنده باشند. آنچه در بانک ها موجود است بین 5000 تا 10000 دلار است. این برای تجارتی که ماهانه به 1 میلیون دلار برای تامین خرید خود نیاز دارد بسیار ناچیز است. واردکنندگان می‌گویند که نمی‌توانند با نرخ خرید رسمی 127.39 شیلینگ به دلار دسترسی داشته باشند و آنها را مجبور به خرید با نرخ 137 شیلینگ یا بالاتر می‌کند. همچنین هیچ اظهارنظری از سوی CBK در مورد کمبود دلار تا کنون صورت نگرفته است.

در این راستا برخی از شرکت های کنیایی شروع به تهیه دلار از کشورهای همسایه، به ویژه تانزانیا کرده اند. تحلیلگران CBK را مسئول بحران دلار می‌دانند و می‌گویند که رگولاتور قوانین سخت‌گیرانه‌ای را در بازار بین بانکی ارز وضع کرده است. به عنوان مثال، یک بازار خاموش بین بانکی، بانک ها را مجبور کرده است که به دنبال دلار از شرکت ها و افراد باشند. با افزایش فاصله بین نرخ بین بانکی و بازار، بانک ها از فروش دلار به یکدیگر با افزایش حاشیه سود در تجارت مشتریان خودداری کرده اند. همچنین بانک‌هایی مانند Absa و Ecobank به دلیل نقض دستورالعمل‌های محتاطانه در مورد محدودیت‌های مواجهه با ارز، مورد توبیخ بانک مرکزی قرار گرفتند. با تضعیف شیلینگ در مقابل دلار  شرکت‌ها با ذخیره دلار یا حفظ ذخایر دلاری خود در برابر تضعیف بیشتر شیلینگ محافظت می‌کنند.

 در حال حاضر ذخایر ارز خارجی کنیا به کمترین میزان در 10 سال اخیر رسیده است. ذخایر در حال حاضر 872.5 میلیارد شیلینگ (6.860 میلیارد دلار) است که معادل 3.84 ماه واردات است. این ذخایر توسط کشورها برای انجام تعهدات مالی بین المللی خود مانند پرداخت بدهی‌های خارجی، تأثیرگذاری بر سیاست پولی و حمایت از واردات کالاهای حیاتی استفاده می‌شود.

منبع:

روزنامه Business Daily